Η Κυρία Πλάνη

 Δεν θέλω πια να τρέφω ψευδαισθήσεις, δεν τις χρειάζομαι. Κάποτε είναι απαραίτητες, δεν αντιλέγω, μέσα στο πολύ του ανθρώπου. Όμως εμένα, τώρα, μου αρκούν οι αισθήσεις. Αν είμαι μόνος θέλω να είμαι τελείως μόνος. Αν πονώ θέλω να πονώ όσο βαθύτερα γίνεται. Αν λυπάμαι να λυπάμαι μέχρι θανάτου. Αν θλίβομαι να θλίβομαι σε όλο το βάθος της θλίψης. Αν χαίρομαι να πετώ από τη χαρά μου. Θέλω να ζω κυριολεκτικά και κυριολεκτικά να πεθαίνω.

Ξέρω πως είναι σινεμάς, πως δεν φιλιούνται στ' αλήθεια οι άνθρωποι.

Οι σφαίρες είναι πλαστικές - το αίμα μπογιά. Οι έρωτες φυσαρμόνικες.

Οι φιλίες τσίγκινες. Παίζουν το έργο ικανοποιημένοι πως έζησαν, μετά γυρίζουν στη μοναξιά τους και κάτι πάντα τους λείπει.

Όχι μωρέ, Κυριολεκτικά, το εννοώ: έως θανάτου να ζεις μέχρι ζωής να πεθαίνεις. Δεν έχει γούστο το μουρντάρεμα των αισθήσεων. Όσο πονάει η νοθεία του αισθήματος... το αίσθημα δεν πονάει.

Δε με ενοχλούν, Ας ζήσουν τη ζωή τους κι ας τη ζήσουν με το δικό τους τρόπο.

Τους το επιτρέπω. 

Από εμένα είναι ελεύθεροι. 

Με την κυρία Πλάνη δεν έχω πολλά να πω. 

Ας μαζεύει τα κουρέλια της κι ας στρίβει.